Borçlar Hukuku en basit haliyle, Medeni Hukukun kişiler arasındaki borç ilişkilerini düzenleyen kısmıdır. Borçlar Kanununun hükümleri yalnızca Borçlar Hukukunda değil, Medeni Hukukun diğer alanlarında da şartlar elverdiği müddetçe uygulanır.

Borçlar Hukukuna hakim olan temel ilkeler; irade serbestisi ilkesi ve borç ilişkisinin göreceli olması prensibidir. Borçlar Kanununda borcun kaynağı; sözleşmeden doğan borçlar, haksız fiillerden doğan borçlar ve sebepsiz zenginleşmeden doğan borçlar olarak düzenlenmiştir. Doğan borcun tabi olduğu hükümler, borcun nasıl sona ereceği ve zamanaşımı süreleri, borç ilişkilerinde bazı özel durumlar, alacağın devri ve borcun üstlenilmesi de belirlenmiş bulunmaktadır. Türk Borçlar Kanununun ikinci kısmında öncelikle özel hüküm bulunmayan hallerde genel hükümlere başvurulacağı belirtilerek özel olarak düzenlenen ilişkiler sıralanmıştır. Bunlar; satım ve mal değişim sözleşmeleri, bağışlama, kira, kullanım ödüncü ve tüketim ödüncü sözleşmeleri, hizmet sözleşmeleri, eser sözleşmeleri, yayım sözleşmeleri, vekalet sözleşmesi, vekaletsiz iş görme ilişkisi, komisyon, ticari temsilciler, ticari vekiller ve diğer tacir yardımcıları, havale ilişkisi, saklama, kefalet, kumar ve bahis, ömür boyu gelir ve ölünceye kadar bakma sözleşmeleri ve adi ortaklıktır.